Fish and chips

Μπορεί να έφταιγε η τηγανίλα, η μυρωδιά της σκορδαλιάς ή απλά η αντιδραστική μου φύση, θυμάμαι όμως πολύ καλά πως όταν ήμουν μικρή κάθε 25η Μαρτίου αρνιόμουν πεισματικά έστω και να δοκιμάσω μπακαλιάρο.

Ακόμα και όταν ήμουν για μεταπτυχιακό στο Λονδίνο πέρναγα αδιάφορη έξω από τα διάφορα Fish and Chips, οικτίροντας τους καημένους τους Άγγλους που αντί για σουβλάκια τρώνε αυτό το λιγδιασμένο, τηγανητό ψάρι.

Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να αναθεωρήσω εντελώς την άποψή μου, τρώγοντας fish and chips σε μια παραλία που βρεχόταν από την ιρλανδική θάλασσα. Τραγανό περίβλημα και ζουμερο περιεχόμενο, καθόλου λιπαρό, με χοντροκομμένες τραγανές πατατούλες και μία υπέροχη σως σκόρδου. Μία και μόνο μπουκιά ήταν ικανή να με κάνει να αλλάξω γνώμη.

Το παραδοσιακό ψάρι που χρησιμοποιείται για τα fish and chips είναι ο φρέσκος γάδος ή μπακαλιάρος (cod και haddock θα το βρεις στις αγγλικές συνταγές). Νομίζω ότι και τα δύο ανήκουν στην ίδια οικογένεια, άλλα δεν έχω ιδέα ποια ακριβώς είναι η διαφορά τους. Εσύ πάντως μπορείς να το φτιάξεις με οποιοδήποτε φρέσκο φιλέτο ψαριού θέλεις, ακόμη και γλώσσας (αυτό της φωτογραφίας πάντως είναι πάμφθηνο, φρέσκο φιλέτο cod, αγορασμένο από ένα ιρλανδικό σουπερμάρκετ στο Citywest του Δουβλίνου).

Στην Ελλάδα παραδοσιακά οι μαμάδες μας το φτιάχνουν με παστό μπακαλιάρο, ο οποίος ξαλμυρίζεται ως εξής:

1. ξεπλένεις τον μπακαλιάρο και τον κόβεις σε ισομεγέθη κομμάτια
2. τον σκεπάζεις με νερό για τουλάχιστον 24 ώρες, που το αλλάζεις κάθε 4-5 ώρες
3. τον στραγγίζεις καλά και να τον στεγνώνεις με χαρτί κουζίνας πριν τον τηγανίσεις (μην τον αλατίσεις)

Μετά από πολλά πειράματα με το κουρκούτι, έχω καταλήξει σε κάτι σαν τεμπούρα. Συνήθως, το συνοδεύω με μια σκορδάτη μαγιονέζα. Αν δεν σου αρέσει το σκόρδο (ή εχεις ραντεβού το βράδυ), μπορείς απλά να το παραλείψεις.

Καθαρά βρετανικό φαγητό για σήμερα, καθαρό βρετανικό ροκ και για τη σημερινή κασέτα. Ακούγεται δυνατα!!

Enjoy!